CONCERT REVIEW

Volle tent, gisteravond in 't Harense kroegske.
Natuurlijk ,Peter Case is de Eerste de Beste niet! Chapeau aan Luc Gheldof : die artiest in the smallest folk club of Belgium , voor een exclusieve show, laten komen...
De bende van Toogenblik (Bert, Cisse, Dirk, Arthur en lieve madam...) was aanwezig, of course, maar er was geen plaats voor mij aan den toog. Een stoel vooraan, naast Ben, een andere connoisseur en wat minder Maes, dat kan geen kwaad.

Peter Case uit Buffalo (New York), geboren in 1954.
Die mens heeft geleefd...Hij was 15, toen hij school verliet (heeft wel later een diploma behaald), om on the road te trekken, in pure Jack Kerouac style.
1973 San Francisco: straatmuzikant (je kan dat, anno 2008, nog voelen). Een eerste rockband: THE NERVES,verantwoordelijk voor een monster hit 'Hanging on the Telephone' (Blondie).
1980 THE PLIMSOULS, ook een liedje in de charts : 'A million miles away'. Daarna werkt hij met vrouwlief (zijn eerste official!), Victoria Williams.
1986 : hij begint een solo-carrière, een deal bij Geffen.
13 platen op zijn palmares. Zijn laatste 'Let us now praise sleepy John' (2007) werd ..nominated for a grammy award...(best Traditional Folk).
I didn't get the prize, zegt hij, maar er was champagne en mooi volk aanwezig (Bob Dylan,Bono...)

21:10
Hij klimt het kleine podium op, zwart pak en zwarte hoed, niet geschoren, verdikt, een bril op zijn neus : a tramp !
Een nerveuse gitaar intro, à la Dylan uit de prille jaren zestig, 'Crooked Mile' uit 1988 (hij was mager en beardless, toen)....who's gonna go your crooked mile ...sterk nummer, wat larsen geluiden, but, we know the first tune is to set up the balance.
'Put down your gun' indrukwekkend, in de traditie van de road songs, we begrijpen waarom ene Bruce Springsteen, in 1989, voor een interview aan Rolling Stone vertelde: I was listening to Peter Case more than anyone else this year...Snijdend gitaarspel, sterke lyrics en overtuigende stem.
De volgende schreef hij met Joshua, zijn zoon, (he's older than me ,now...). Een nieuwe stijl : Keltabilly, country/blues picking met een Ierse background. Die man kan gitaar spelen, hij neemt trouwens deel aan songwriters 'workshops, waar hij amateurs de technieken van de meesters ( Dylan en The Beatles) leert kennen.
Some old- fashioned blues, guys: een liedje geschreven door David Honeyboy Edwards (93, inmiddels): pure Delta blues: a nice two- bar tune'....sometimes you make me so happy, baby, then again you wanna make me cry': that's what blues is all about!
Peter kent zijn geschiedenis.
'Million dollars bail' uit zijn laatste cd. In L A mag je iemand doodschieten, met the right amount of cash, ben je na 2 uur uit de gevangenis. A social song, over gerechtigheid, en weer fantastisch fingerpicking werk, aan uptempo uitgevoerd.
Een verhaaltje voor de volgende : ik had die in 1970 geschreven, maar die is nu pas op plaat 'Just Hangin on'.Voor hij plaatsneemt achter de ouderwetse piano (just like the one I used to play on, in the Unitarian Church...), vertelt hij over zijn eerste liedje. Hij was 11, en hij kent die nog 'Stay away from me, I'm no good for you... We krijgen ook enkele flarden uit een tekst uit 1969 (Woodstock time), ...I was caught bathing nude...Mister Case lijdt nog niet aan Alzheimer...
'Just hanging on' klinkt als het betere werk van Leon Russell.
Ik zal jullie enkele lijnen lezen uit mijn pas verschenen boek 'As far as you can get without a passport'. Die vent kan alles...Hij schildert ook! Hij noemt zijn epos : the Anti-Chronicles !
Allen Ginsberg, Jack Kerouac, W Burroughs... herleven.
Terug naar de muziek: steeds aan de piano, 'Black crow blues': Bob Dylan, een boogie nummer.
Hij neemt zijn gitaar weer op, vraagt of alles goed is, en 'Ain't gonna worry no more'. Nog zo'n nummer voor the lonely travellers.
Een verrassing in petto 'A Whiter shade of Pale ' opgedragen aan Terry Reid, de man aan wie Jimmy Page vroeg om de zanger van Led Zeppelin te worden. Magistrale, blote versie van dit meesterwerk.We worden gek.
Dan weer zo'n protestnummer 'Underneath the stars' over homeless people '...she's dying all alone ...' zingt hij a capella, want ...I have flashbacks from the mike...
Een laatste om de set te eindigen.Weer een bluestrack, van Reverend Robert Wilkins (seminal blues guitarist, ook the Stones hebben hem gecovered): 'Get away blues'. Rauw en agressief, met een woest gezang.

Bier pauze. Tiens ,wie we daar hebben: Gerrit Six, de man die België op Ebay heeft verkocht!

Set 2
Verkiezingen op gang in de States, it reminds me of 1968, there were elections too:  'I shook his hand' een akoestische blues uit zijn eerste plaat.
Een rustiger nummer 'I hear your voice everywhere I go.....'  zingt hij. Bijna a love song.
'Every 24 hours' ook uit zijn nieuwe opus.
Plops , geen elektriciteit meer...No panic,baby, hij gaat a capella verder en wandelt met zijn gitaar tussen de eerste rijen. We zingen mee op dit Woodie Guthrie-achtig lied.
Een harmonica komt te voorschijn, een jazz/blues nummer 'Broke down engine', nog zo'n doeltreffend stuk.
Hij kan alles, hebben we al vermeld...Van Nic Jones, a goldminer song .....Farewell to the gold I never have found...Engelse folk.
'Poor old Tom' geschreven in San Francisco.
Look, this piano is a Zimmerman..., een ragtime/blues à la Eddie Boyd, met harmonica lijntjes:  'Mean old world'. Eenvoudig nummer, the quiet strength....
Een van zijn platen draagt de gepaste titel 'Flying Saucer Blues'.
Nu een titel die ik in Schotland schreef: 'Hidden love'.
Gevolgd door een nummer dat hij schreef tijdens de eindeloze soundcheck van Freedy Johnston, met wie hij toerde. Nog zo'n melodische bluestrack, met fijne gitaarintro, over coaltrain blues.
En dan weer een cover. Opgedragen aan zijn moeder, die een fan was van Bo Diddley, The Beatles en Jimi Hendrix: de parel 'May This Be Love' van Jimi ....Waterfall nothing can harm me at all....Jongens, (en meisjes) om van te huilen, zo'n gevoelige versie!
Mississippi John Hurt om te volgen, een gospel, met fingerpicking,over family bands.
Mister Case is een Encyclopedie!
The end is coming, een lang nummer met Biblische tekst ...now, I believe what the Bible says...harmonica, zang, gitaar: hypnotisch, we sluiten de ogen en leven mee.
Die tweede set duurde weer 60' .

Luc moet ons niet vragen of we meer willen. De held komt meteen terug !
'To Ramona', Bob Dylan, paf ...en dat in je oren...no time to take a breath ...I'm a rollin’ stone all alone and lost ...= 'Lost Highway' van Hank Williams.
Nog niet gedaan, Roy Orbison 'Move on down the line', what a shuffle.
Rock&roll gitaarspel, Gene Vincent en Presley attitudes. We staan rechtop !
Donderapplaus. Niet waar zeg , there he is again...
'Travelling light ' een cajun-achtig track, geschreven met Bob Neuwirth.
He is so pleased with the audience, vijfde bisnummer: hij wandelt met zijn gitaar tussen ons: 'Beyond the blues' die hij met ene Tom Russell schreef.

What can we say ...What a hell of a show ......
Zullen we nog ooit zoiets meemaken (in een volle club met 60 man....)

Michel Preumont